พี่แล้วไงถ้าผมจะรัก

สวัสดีสวีดัสน่ะครับพบกับผมนายเคียวยะขอรับเพิ่งว่างจากการหักอกเอ้ยอกหัก5555(เล่นๆน่ะ) ก็มาแต่งฟิคเอ้ยนิยายเลยน่ะครัชแหม่^[]^ เอาล่ะ!!อย่าเสียเวลามากเริ่มกันเลยดีกว่า....
.
.
.
.



ณ  หอพักชายแห่งหนึ่ง
"เฮ้อ!!...ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมต้องมายืนอยู่หน้าห้องนี้เหมือนกัน ไอ้ความที่ว่าป้าผู้ดูแลหอพักชายแห่งนี้ป้าแกบอกว่าห้องมันเต็มหมดแล้ว ห้องนึงมันอยู่ได้สองคนแล้วมันก็เหลือห้องว่างอยู่แค่ห้องเดียวซะด้วยสิ โอ้ยยยยยยยอะไรจะดีปานนี้" ผมยืนเกร็งอยู่หน้าห้องที่ผมจะต้องกิน นอน และอื่นๆอีกมากมายอยู่ด้วยณ ตอนนี้ ให้ตายเหอะ!!ไอ้บ้าเอ้ยยยยยยยยยยยย
"ไอ้พ่อหนุ่ม!! อยู่ไหนมาเปิดประตูใหห้ป้าหน่อย" ป้าเจ้าของตึกเคาะประตูห้องแล้วตะโกนเสียงดังเข้าไปลอดผ่านประตู ผ่านไปแว้บเดียวเจ้าของห้องก็เปิดประตูออก
"มีอะไรหรอครับป้า!??" เขามองป้าสลับกับผมด้วยความมึนงง
"พอดีว่าห้องมันเต็มหมดแล้วป้าเลยฝากไอ้หมอนี่หน่อยได้ไหมจ๊ะ"  ป้ายิ้มให้ชายผู้อยู่ตรงหน้า
"ดะ...ดะ....ได้ครับ!!!"  เขายิ้มให้ป้า
"ฝากด้วยน่ะจ๊ะ^^" ป้าปล่อยให้ผมยืนนิ่งก่อนจะเดินจากไป
"รออะไรล่ะครับเข้าห้องสิ!" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แมร่ง'หล่อว่ะ'ก่อนจะเดินนำเข้าห้องไปผมก็เดินตามสิรอพ่อตัดริบบิ้นหรา   "นายชื่อะไรล่ะ" น้ำเสียงที่แสนเย็นชาของเขามันเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่หน้าหลงใหลไม่ใช่น้อย
"อะ.........เอ่อ........รินครับ" ผมตอบด้วยความเกร็ง
"อืมอยู่ปีหนึ่งสินะ"
"ครับ!!"
"ผมเรนอยู่ปีสองคณะรัฐศาสตร์น่ะ"
"ครับ^^" ผมยิ้มแหยะๆให้เขาก่อนที่จะค่อยๆจัดของเรียงวางอย่างเป็นระเบียบตามที่ท่านแม่สอน
"แล้วรินอยู่คณะไรล่ะ" เขาถามด้วยความเย็นชา ชิ!!คนบ้าไรเก็กไปหมด- -"
"วิศวฯเอกคอมครับ!!"
"เหอะๆๆโทษน่ะผมน่ะเกลียดเด็กวิศวะว่ะ" เขาเดินไปนั่งที่โซฟาสีดำขนาดกลางที่วางอยู่กลางห้อง
"เกลียดเด็กวิศวะหรอไมวะ!!" ผมบ่นอยู่ในใจพร้อมกับวางของเป็นที่เป็นทางตามที่พี่เรนบอกไว้
"ผะ..ผมจะลงไปข้างล่างฝากซื้ออะไรไหมครับ" ผมถามด้วยความกลัวสุดๆ
"ไม่ล่ะ!!" เขาก็ตอบผมด้วยน้ำเสียงเดิม
"ตามใจ" ผมเดินบ่นออกจากห้องอย่างหงุดหงิดคนบ้าไรไม่มีหัวใจรึไงวะ!!ฃงง

******Special Ren******

เหอะเด็กวิศวะงั้นหรอผมนี่โคตรเกลียดเข้าไส้เลยทำไมน่ะหรอ มันแย่งแฟนผมไป  มันแย่งความเก่งผม  มันแย่งความหล่อผม  มันแย่งทุกอย่างไปจากผม!!  ผมล่ะโคตรเกลียด จริงๆแล้วต้องให้มาอยู่กับเด็กคนนี้ด้วยเนี่ยน่ะให้ตายเหอะ ผมล่ะอยากฆ่าตัวตายจริงๆ!! ไอ้บ้าาาาาาาาาาา
............................................................................................................................................................

ผมเดินขึ้นห้องด้วยความที่ว่ากู๊ไม่อยากกลับเล๊ยยยย!! ผมเปิดประตูเข้าไปก็เห็นคุณชายชาเย็นเอ้ยเย็นชานั่งกดIPHONE 5S อยู่ตรงโซฟาตัวเดิม  บ้านรวยมากมั้งคร้าบบบบ!! ผมจัดการของเสร็จสับเรียบร้อยก็เดินไปนั่งเล่นที่โต๊ะคอมของผมที่ทางหอมีโต๊ะไว้ให้อยู่แล้วผมก็แค่หอบเอาคอมจากบ้านมาก็เท่านั้นเอง ผมเปิดคอมได้อย่างแรกคือที่ผมทำคือนั่งเล่นDotA 2ก่อนเลยครับเพื่อนชวนมา55กำลังมันส์เลยครับตั้งแต่สอบผมยังไม่ได้เล่นเลยแต่สกิลผมก็ไม่ตกน่ะบอกก่อนๆ ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรแล้วคร้าบมุ้งแต่เกมจะเอาให้ชนะอย่างเดียวแล้วครับ   ผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ที่ผมนั่งหน้าจอคอมไม่ห่างไปไหนจนท้องผมร้อง ชอบหายล่ะ!!มีไรกินบ้างว้า  ผมเดินไปที่ตู้เย็นระหว่างทางผมก็เหลือบไปมองพี่เรนกำลังดูหนังเรื่องอะไรไม่รู้อยู่แต่ช่างเด่ะผมไม่สนอ่ะแต่ขณะที่ผมกำลังก้าวเท้าออกจากห้องก็ต้องชะงักเพราะน้ำเสียงที่ทุ้มและแข็งกร้าวสกัดเท้าผมไว้ก่อน
"จะไปไหน!!"
"เรื่องของผมเด่ะ"
"ผมถาม!!!" เขาเริ่มขึ้นเสียงกับผม
"หาไรกินเอาไรไหมล่ะ" ผมตอบด้วยความหงุดหงิดคนบ้าไรพูดดีๆไม่เป็น
"ไม่!!" เขาตอบ  แล้วจะถามหาพี่หรอคร้าบ!!ผมก็เลยเดินออกมาจากห้องเพื่อไปเซเว่นหน้าหอเพราะผมไปหาของในตู้เย็นมันไม่มีไรกินอิ่มเลยว่ะโว๊ะ!!!




.......